Veel landen proberen financieel talent uit de UK via aantrekkelijke fiscale regelingen naar zich toe te lokken. Een Londense bankier die naar Amsterdam vertrekt houdt onderaan de streep bijvoorbeeld een ton meer over dan nu. In Frankrijk en Italië kan dat oplopen tot circa twee ton, voor bankiers die hoog in de boom zitten. Opvallend, Duitsland doet fiscaal niets extra’s om brexit-bankiers te lokken.
Eind maart 2019 zegt het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie definitief gedag. Of dat op een soepele manier gebeurt of met slaande deuren is nog even afwachten. Hoeveel bankiers uiteindelijk gaan vertrekken uit Londen hangt af van hoe zacht of hoe hard de brexit zal verlopen. In het meest pessimistische scenario verliest The City zo’n 75.000 banen, in het een erg positief scenario nog steeds zo’n 5.000. Die banen gaan niet in rook op, maar zullen elders in Europa ingevuld gaan worden. Diverse landen hebben inmiddels fiscale constructies opgezet om Brits financieel talent te lokken. In Nederland kan het netto voordeel tot een ton oplopen.
Het is nog wat onduidelijk in welke richtingen de eventueel vertrekkende bankiers zullen uitvliegen. Amsterdam lijkt goede kaarten te hebben als het gaat om financiële handel, maar niet direct voor investment banking. Barclays, Bank of America en Merrill Lynch hebben al enkele honderden banen naar Dublin overgeplaatst, HSBC al duizend stuks naar Parijs, Deutsche Bank heeft aangegeven mogelijk tot 4.000 banen naar - oh ironie - Frankfurt over te plaatsen, waar Goldman Sachs dat al gedaan heeft met enkele honderden jobs. En zo zijn er nog vele Britse en niet-Britse banken die alvast aan het voorsorteren zijn op een brexit.
Het spel is in elk geval op de wagen en veel Europese regeringen zien kansen om daarvan te profiteren. Graag lokken ze financieel talent en goed betaalde banen naar hun eigen land en in het kielzog (delen van) de industrie zelf. Het zorgt voor nieuwe werkgelegenheid voor hoogopgeleiden. Veel landen en steden hebben hun intrinsieke voors en tegens, maar waar mogelijk helpen ze graag een handje om zo aantrekkelijk mogelijk te zijn voor banken, beursbedrijven en vermogensbeheerders die een nieuwe uitvalsbasis zoeken.
Frankrijk en Italië meest gul
Volgens een advies van accountants- adviesbureau PwC hebben de Fransen en de Italianen tot op heden de meeste fiscale lokmiddelen ingezet om financials aan te trekken, zowel voor bedrijven als voor individuele werknemers. Eerst en vooral in de vorm van een hoger netto salaris. Een bankier die woont en werkt in The City en jaarlijks bruto €1 miljoen opstrijkt houdt daar netto €542.869 van over.
Wanneer ze naar Italië verhuizen krijgen ze niet alleen meer zonuren, maar houden ze de eerste vijf jaar netto ook ruim twee ton meer over (€772.805). Britse expats die naar Frankrijk verhuizen kunnen rekenen op een netto loonstijging van €180.000. En hoe zit het met Amsterdam, of Nederland in bredere zin? Daar kunnen expats rekenen op een netto loonstijging van een ton in de eerste vijf jaar. Daarmee komt Nederland overeen met Spanje en Ierland. Saillant is dat Duitsland helemaal niets extra’s doet om brexit-bankiers te paaien. Op de waarom-vraag gaat PwC niet in, maar het zou kunnen dat het vertrouwen in de aantrekkingskracht van Frankfurt simpelweg erg hoog is.
Belangrijk om in het achterhoofd te houden is natuurlijk wel dat de werknemers niet bepalen waar het bedrijf heen zal verhuizen, if any. Die beslissing ligt op het bord van het bestuur. Vanzelfsprekend kunnen de werknemers proberen invloed uit te oefenen en bestaat het bestuur ook weer uit individuen
Verhoudingen anders op lange termijn
De onderzoekers van PwC kijken verder dan de eerste paar jaren. De meeste fiscale regelingen duren zo’n vijf jaar en wanneer die aflopen kantelt het beeld. Onder de reguliere belastingregimes liggen de kaarten in de eerste plaats anders en zijn bovendien de verschillen ook een stuk kleiner. Grootverdieners zijn dan ineens het beste af in Spanje. Dat land wordt gevolgd door Luxemburg, Duitsland, Italië en het Verenigd Koninkrijk. Nederland vindt zichzelf nog achter Italië en Ierland terug. In absolute getallen: in Spanje is het nettoloon onder een regulier belastingregime €561.247 over, in Nederland dat ettelijke plaatsen lager staat is dat nog steeds €488.970. Een geslepen financial gaat dus eerst acht jaar in Frankrijk werken en verhuist daarna naar Spanje, mocht de fiscale situatie onveranderd blijven.
Nederland
In Nederland woedt al enige tijd een politieke discussie over de expatregeling. De Nederlandse regeling behelst nu nog acht jaar. Een periode waarin maximaal 30% van het loon vrijgesteld is van belasting. Het idee achter dat belastingvrije deel is dat expats regelmatig moeten reizen om familie te bezoeken en vaak relatief veel betalen voor woonruimte. Zo wil Nederland een aantrekkelijk vestigingsklimaat voor hoogopgeleide werknemers bevorderen.
Huidig staatssecretaris van Financiën Menno Snel stelde eerder dit jaar echter voor de termijn van acht jaar te versoberen naar vijf jaar. Een voorstel dat op veel weerstand stuitte, onder meer bij werkgeversorganisatie VNO-NCW. Vorige maand werd duidelijk dat er een overgangsregeling zal komen. Door het in stand houden van de dividendbelasting is hier ook de financiële ruimte voor. Invoering van de nieuwe regeling wordt voorlopig met twee jaar uitgesteld, waardoor expats meer tijd hebben om zich voor te bereiden op een nieuwe situatie.