Miscommunicatie hindert duurzame infrastructurele investeringen

Het financieren van een duurzame infrastructuur is steeds moeilijker in lijn te brengen met duurzame ontwikkeling in het algemeen. Ondanks een forse toename in ‘groene’ kredieten – in 2017 goed voor $150 miljard – die beschikbaar worden gesteld, leidt slechte communicatie tussen investeerders en projecten tot minder effectieve investeringen en dus minder succes. Dit blijkt uit onderzoek van consultancybureau Oliver Wyman.

Door de geschiedenis heen – van de oude Egyptenaren tot de Azteken – zijn zelfs de grootste en meest succesvolle beschavingen ten onder gegaan aan slecht omgevingsmanagement. Terwijl deze voorbeelden letterlijk geschiedenis zijn, staan huidige economische modellen onder dezelfde druk. Het kapitalisme heeft de afgelopen eeuwen op industriële schaal de aarde uitgeput van haar niet-hernieuwbare grondstoffen. Het is niet alleen het streven naar een gezondere leefomgeving die de huidige tendens van duurzaamheid een flinke duw in de rug geeft, het is ook de vrees om ooit zonder grondstoffen te komen zitten en een toename in natuurrampen. Kenners wijzen op meer orkanen, overstromingen, droogtes, kortom verschijnselen die allemaal de potentie hebben om conflicten te veroorzaken zoals in Syrië.

Hoewel collectieve inspanningen nodig zijn om ook de individuele toekomst veilig te stellen, steken volgens Oliver Wyman nog veel bedrijven de kop in het zand als het gaat om het omvormen van hun huidige bedrijfsmodellen naar meer toekomstbestendige bedrijfsmodellen. Kortetermijndoelen krijgen nog te vaak de voorkeur boven duurzame ontwikkelingen die nodig zijn om in de toekomst überhaupt nog te kunnen bestaan.

Overheden hebben de afgelopen jaren regelmatig geprobeerd om de markt een duurzame richting op te duwen. Een voorbeeld hiervan zijn ‘green bonds’, bedoeld om projecten te financieren die een positieve bijdrage leveren aan het milieu en of het klimaat. Ondanks de terugtrekking van president Trump uit de Parijs-akkoorden, is het aantal groene bonds het afgelopen jaar door het dak gegaan. Een nieuwe onderzoek van Oliver Wyman, getiteld ‘Financing for Climate Resilience’, verkent de markt voor groene effecten en bestudeert hoe moeilijkheden in het proces van duurzame transformatie kunnen worden overwonnen door betere communicatie tussen investeerders en projecten, zodat behoeften en verwachtingen beter op elkaar aansluiten.

Voor het ontwikkelen van een duurzame infrastructuur in Zuid-Oost Azië is tot 2050 jaarlijks $200 miljard nodig. Dat steekt schril af bij een beschikbaar aanbod van $40 miljard, een serieuze kloof. Echter, recent onderzoek wijst uit dat de soep minder heet gegeten wordt dan opgediend. Investeerders lijken de middelen wel degelijk te hebben, maar er is een tekort aan toegankelijke, groene projecten. Investeerders hebben vaak aarzelingen omdat projecten te onduidelijk of te onzichtbaar zijn of onbekende standaarden hebben.

Verschillende typen van financiering maken de weg vrij voor een breder aanbod aan projecten. Waar de ene niet werkt, doet de ander dat wellicht wel. Oliver Wyman laat echter optekenen

Het zijn verschillende uitdagingen die zowel ontvangers als aanbieders van fondsen tegenkomen: taalgebruik (jargon), operationele afwegingen en procesmatige afwegingen. De mismatch houdt in dat investeerders het idee hebben dat er te weinig goede projecten zijn om in te investeren, terwijl initiators van projecten het gevoel hebben dat er te weinig fondsen zijn. Er zijn enkele praktische onvolkomenheden die overkomen kunnen worden en direct een wederzijds gunstige uitkomst hebben.

Actiepunten

Volgens Oliver Wyman is er een aantal acties dat ondernomen kan worden. Ten eerste is het mogelijk om initiators van projecten – de ontvangers – betere counterparts te maken, middels online educatieprogramma’s. Ten tweede kan men ook van investeerders – de fondsenbeheerders – betere counterparts maken door standaardisering en digitalisering van aanvraagprocedures. En ten slotte kan de communicatie tussen beide partijen worden verbeterd door effectieve communicatiehulpmiddelen.

Wat betreft de uitdaging schrijven de onderzoekers het volgende: “Klimaatverandering op de agenda zetten is de wereldwijde uitdaging van de eeuw. Efficiënte financiering van projecten die daaraan bijdragen is van wezenlijk belang om de uitdagingen het hoofd te bieden. Daarom is een gedegen ontwikkelingen en groei van effectieve overdrachtsmechanismen van kritiek belang.”

Naast een verbetering van de samenwerking tussen financiering en projecten, moet ook aandacht worden besteed aan hoe de projecten binnen het internationale raamwerk van duurzaamheid vallen. Het Akkoord van Parijs en de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen hebben duidelijke parameters uitgezet voor de toekomstige infrastructuur en omgeving, met een duidelijke rol voor cross-sectorale planning en investeringen in zowel steden, landbouw en energie.

Oliver Wyman stelt dat de hoofdtaken voor zowel financierders als projecten het inpassen binnen het wereldwijde raamwerk van duurzaamheid en het aantrekken van fondsen zijn. Echte aandachtspunten zijn het gebrek aan kennis van business-cases, gebrek aan industriestandaarden en gebrek aan gecoördineerde beleidsafspraken.